"ELLA"

             “ELLA”
Onde a palabra capitula comeza a música. As cancións de Poulenc, Schubert, Strauss, Bernstein, Edith Piaf, Saint- Saëns ou KurtWeill, convértense para ela no berro de liberdade mentres sofre unha violación. Esta muller enfróntase ao asalto recompoñendo outra dimensión distinta do tempo como unha evasión á feroz presenza do acto. Ela crea outra realidade refuxiándose mentalmente en xestos e expresións da súa vida cotiá moi vinculados á súa condición feminina. Durante o transo, pasado e futuro mestúranse nun empeño para evadirse da humillación e o tormento. Desta forma repele a violencia restaurando desde o primeiro momento as feridas mentais causadas por un acto desta natureza.
A obra realza o comprensible fronte ao críptico. Propón unha nova linguaxe que non exclúa un só espectador. A proximidade ao musical pon de relevo a emoción sobre a cavilación. En definitiva, suxire antes que afirma.
 
Albert Boadella