¡AY, CARMELA!

   Carmela volta unha e outra vez. Volta o seu recordo contra el olvido. A  evocamos para que o seu  espírito non se perda no cómodo mundo da indiferencia. Volta  a alertarnos, a gritarnos coa súa presenza que o ovo da serpe, que sempre estivo eí, estase a romper.
   O noso sono dun  mundo de tolerancia, de comprensión, de permisividad cara ao diferente, de igualdade, de solidaridade, de xusticia social vaise rompendo e o  mundo fascista de intransixencia, terquedade, obstinación, testarudez avanza tan incompresible como imparablemente. Carmela é a nosa memoria e nosa culpa como o é de “El Paulino”, o “cagón”. ¿A quén nos recordará?
   Pero, aí está Carmela coa súa verdade,  vitalismo, a súa paixón e a  súa valentía. Carmela: exemplo de amor cara á vida e cara os demáis, valores que está dentro da alma das boas persoas. Carmela: reivindicación da bondade tan denostada nestes días.
   Nos collemos aire coa maior alegría e profundidade posibles para volver a suspirar ¡Ay, Carmela!