Estamos en marzo de 1966. Carmen Sotillo acaba de perder ao seu marido Mario de forma inesperada. Unha vez que as visitas e a familia retiráronse, ela soa vea durante a última noite o cadáver do seu marido e inicia con el un monólogo-diálogo no que descubrimos as súas personalidades e os conflitos do seu matrimonio. Cunha forma entrecortada, detallista ao mínimo, reiterativa e chea de tópicos, Carmen Sotillo di cousas, manifesta sentimentos e emite xuízos que a moitas persoas hoxe pódenlles parecer incribles. Pero damos fe de que esa linguaxe existía, de que eses xuízos se emitían, de que esas “cousas” de Carmen estaban na vida de todos os días. “Cinco horas con Mario” é, entre outras moitas cousas, un documento vivo deses anos. Das preocupacións económicas, relixiosas, políticas, sexuais e morais entón imperantes que Delibes, a través da linguaxe do seu protagonista, deixou retratadas con nitidez, de forma que a vida española de entón chega a palpitar viva nas súas palabras. Pero, por encima de todo isto, “Cinco horas con Mario” fálanos dos asuntos eternos do ser humano: da culpa, da soidade, da incomunicación, do sentido da vida. Como sempre en Delibes partindo dun localismo concreto encarna nos seus personaxes e nos seus conflitos as realidades máis profundas e complexas que condicionan a nosa vida.
