Lucrecia Conti, a actriz máis importante do cinema, o teatro e a televisión de España, faleceu. Asistimos ao gran velorio que o Ministerio de Cultura organizou na súa honra nun teatro para que o público poida despedirse da súa admirada estrela. As súas netas Ainhoa e Mayte poñen orde porque as mostras de agarimos son inmensas. Tamén aparece Miguel, un primo afastado cuxo parentesco real é descoñecido. Todo cambia cando os asistentes quedan encerrados no teatro porque o fantasma de Lucrecia aparécese para despedirse ao grande. Ninguén dá crédito ao que sucede. O fantasma ten asuntos que resolver mesmo co seu propio representante, Alberto Luján, que trata de conter como pode á prensa que se apiña fóra. A noticia está a aparecer en todos os medios de comunicación, e todos os programas de televisión están a enviar unidades móbiles ao teatro para conectar en directo con Lucrecia... ou o que queda dela. Non hai precedentes de algo así e Lucrecia vai aproveitar ao máximo este momento no que por fin se lle presta a atención que merece para solucionar, viva ou morta, todos os seus problemas profesionais e persoais: desde aceptar unha serie de televisión na que fai de morta (sic), deixar que lle fagan un boneco de cera para o Museo de Ídem de Madrid ou dicirlle a unha das súas netas se pode ennoviarse cun mozo ao que todos lle ven certo parecido familiar... Todo iso mentres está pendente de que o público non pase fame neste ratiño de “peche” e ofrecéndolles un marabilloso show.
