Unha estética cinematográfica, moi próxima á novela gráfica, servirá para pór en pé esta singular proposta escénica, tan hilacoinquietante e chea de intriga. Unha montaxe sobre a capacidade de sufrimento do ser humano, que o propio director introduce como: "dous actores, un texto. A luz acéndese. A vida flúe. Riamos a gargalladas, sorprendámonos, angustiémonos, reflexionemos xuntos. Iso é Idiota". Despois de montar Sótano, de Benet i Jornet, a miña primeira experiencia como director, púxenme a buscar textos para volver dirixir. O proceso de procura é para min un dos momentos fundamentais da creación. Como actor, sempre tentei, na medida das miñas posibilidades, facer aquilo no que cría, textos que provocasen en min unha zozobra, que me fixesen preguntas, que supuxesen un reto. O teatro é unha forma de gañarme a vida, por suposto, pero é sobre todo unha forma de ver a vida. Se como actor é un alicerce fundamental esa identificación, como director é absolutamente vertebral. Non podería dirixir nada que non me provoque a sensación de desafío”.
