Era unha familia normal" , "non note nada raro", "eran moi amables". ¿Cantas veces ouvimos estas frases en un informativo? ¿Cantas máis as ouviremos?
O Crime da Katana foi, sen dúbida, un dos que marcan unha xeración: un neno mata o seu pai,nai e irmá. Mesturaba, a parte, elementos que a día de hoxe de tan normalizados parécennos ridículos: xogos de rol, chats, videoconsolas.
O seguimento que se fixo por parte da prensa foi exhaustivo e por suposto non se chegou a ningunha conclusión razoable. ¿Por que habería de habela?.
Ás veces o horror faise presente, non ten sentido, non é disculpable, non é nada que non sexa o que é. Ás veces hai preguntas que é mellor non formular.
KATANA é unha reflexión sobre a maldade, sobre a fascinación e a obsesión por dotar de sentido aquilo que non o ten.
KATANA vira ao redor do asasinato perpetrado por un neno, por un menor, por un ser inocente. Estamos afeitos contrapor a inocencia fronte a a crueldade, con todo, a inocencia pode ser terrible, caprichosa, egoísta e terriblemente cruenta.
KATANA é unha historia sobre o medo, o que motiva os actos máis terribles e o que sentimos a o escoitalos. Medo a que nos suceda pero tamén medo a que o irracional motor do horror apodérese de nós. É o outro lado do medo.
