Un home maduro, fronte ao retrato da nai morta que acaba de enterrar, confesa o gran segredo da súa vida. Cunha exclamación desgarrada proclama o que lle ocultou durante máis de media vida para non ferila cos seus traumas. Nai, é verdade, son gai! O que segue non pode ser máis que a historia dunha vida torturada; unha vida levantada sobre o diálogo silencioso que busca lorquianamente a súa voz. O gran segredo, a corrente dunha conciencia desbordada flúe agora, interpretada sobre o dialogo silencioso que busca lorquianamente a súa voz. O gran segredo, a corrente dunha conciencia desbordada flúe agora, interpretada por Fernando Gabelo, en todas as direccións da existencia: - A luz máis intensa fronte á sordidez: a busca da amizade e do amor dun neno doce, un adolescente apaixonado que se creba por obra dunha violación sádica a mans dunha cuadrilla de salvaxes. - O espectro dunha época e uns protagonistas que personifican o tempo de silencio daquela ditadura que os maiores vivimos e acompáñanos silenciosa: a comunidade do gran cabrón a cuxos pés se inclinan goyescamente os seus adoradores, pero que o autor non representa dunha forma deformada, pois fomos os seus herdeiros e as súas vítimas nun, cada vez máis consciente da súa condición retrógrada e cavernaria, xeradora de secuelas tan crueis como o drama ao que asistimos. - A experiencia dun monologo que, ¡oh, paradoxo dos paradoxos do humano!, está condenado a ser diálogo interminable do actor espíndose ante un retrato, que á súa vez, é representación do seu pasado que, á súa vez, é espello de si, que, ao mesmo tempo, é imaxe dos outros, os seus espectadores. - Finalmente, acusación de oficio aos fillos máis viles dos tempos escuros, aqueles que fixeron mal e reconciliáronse no máis abxecto e arrástranse, incapaces de levantar a cabeza e respirar o aire máis limpo e sanador da conciencia: os torturadores. - “O máis forte está preso”. “Outro se arruinou”, “O último é un alcohólico”. Fernando Gabelo encarga, pois, unha vez que non xulga, que non pide vinganza, que se sente vítima da inhumanidad. Un home maduro e tenro que persegue ante os nosos ollos un soño de amor. Tal vez sería ese sumador logro: o retrato sincero de quen non quixo máis que cumprir os seus soños fronte ao acoso da sombría realidade. E iso é o que o público espera: o clamor dunha verdade necesaria, pois non outra cousa busca todo escenario. E iso é o que necesitamos: a voz da humanidade representada, sen vítimas nin renuncias: Así somos os espectadores, necesitamos que nos levante a caída no baleiro (da realidade) e sostéñannos fronte ás fantasías ilusas. Nese mundo imposible do escenario está a expresión dos nosos máis secretos anhelos. No inverno de Ourense. Manuel Zabal
