Restauración do teatro

O Teatro Principal era un pequeno teatro "á italiana", típico da súa época, con patio de butacas e palco na planta baixa, tres pisos de palcos e un cómodo escenario para as representacións.

O teito da sala de espectadores estaba decorado cunha composición xeométrica e floral, pintada sobre lenzo. O teatro sufriu grandes transformacións ao longo do tempo, que como noutros moito casos similares, o foron apartando da súa función e imaxe primitivas para chegar ao final, antes de que se pechase definitivamente, transformado nun cinematógrafo, inutilizado como teatro e cunha imaxe interna e externa totalmente desfigurada.

Pódese afirmar que a degradación sufrida con respecto ao uso inicial, o auxe do cinematógrafo e a competencia das salas deseñadas especificamente para este fin, con localidades máis cómodas e de mellores condicións visuais, é o que determinou o peche do que xa era "Cinema Principal" e que non podía funcionar como teatro. O edificio do Teatro Principal chegou aos nosos días coa súa fachada notablemente cambiada e deteriorada.

En 1983 o Teatro pasa a ser propiedade da Deputación de Ourense. Tras a compra redactouse un proxecto de Restauración e Rehabilitación do Teatro Principal que contemplaba a recuperación da zona de espectadores, consolidación da estrutura, execución de forxados ríxidos das plantas de pisos correspondentes á zona de "vivendas" e unha nova cuberta mediante cembas metálicas en substitución das antigas de madeira, consolidación dos muros laterais, cabeceira e de fachada, e recuperación da zona correspondente á antiga escena, así como a previsión de accesos novos ás diversas plantas en consonancia cos estándares que actualmente se requiren.

Ante as dificultades técnicas debidas ao mal estado do edificio e a deficiencias de cimentación, en abril de 1986 redáctase un proxecto reformado que revisa o sistema estrutural proxectado, mantendo as previsións iniciais en relación á distribución interior, elementos verticais de comunicación e concepción espacial.

Unha vez efectuadas estas obras de consolidación, o último e definitivo proxecto de 1990, a cargo da Deputación de Ourense, Emilio Fonseca Moretón, abarca as correspondentes ao espazo teatral propiamente devandito, isto é: patio de butacas, palcos, proscenio, camerinos, escena, pequeno foso para a orquestra. Comprende ademais o remate de vestíbulos e escaleira de acceso a outras obras.

Recupéranse os desaparecidos palcos de platea e proscenio e execútanse os novos palcos dos pisos superiores similares aos existentes que se atopan irrecuperables e suprímense os antiestéticos elementos verticais de ferro, que resultan moi molestos para a visibilidade da escena.